WHO IS IDOL?

"Nigdy nie obrażaj czyjegoś idola, może on być jedyną osobą, dla której jeszcze ktoś żyje"
-Ariana Grande 

Jestem bardziej niż pewna, że dla wielu ludzi ten cytat jest zwyczajnie przesadzony. Prawdopodobnie wszystko co tutaj napisze będzie takie dla niektórych.

Wielu osobom wydaje się, że bycie fanem wiąże się tylko i wyłącznie z słuchaniem czyjejś muzyki, oglądaniem filmów z czyimś udziałem, zapisywaniem masy zdjęć na dysku i 24h śledzeniem każdego kroku swojego idola. Nie mogę zaprzeczyć, w bardzo wielu wypadkach właśnie tak jest, ale oprócz tego jest coś jeszcze. Relacja idol-fan jest moim zdaniem wyjątkowo specyficzna i niestety dla wielu totalnie niezrozumiała. Dlaczego niestety? A no dlatego, że według mnie jest to coś wspaniałego, bardzo cennego, coś co w jakiś sposób nas wypełnia.
Kolejna rzecz, która może wydawać się głupia to fakt, że choć nie mamy tak naprawdę realnego kontaktu z naszym idolem, to często właśnie u niego szukamy pomocy i właśnie u niego ją znajdujemy. W jego tekście, muzyce, cytatach, głosie. Czasami jedno zdjęcie z uśmiechem potrafi poprawić nam humor i to nie dlatego, że "omgomgomg jaki on jest wspaniały", a dlatego, że patrzymy na uśmiech osoby, która coś osiągnęła i w pewien sposób pokazuje nam, że my także możemy. To tak jakby dawał nam znak "jeśli będziesz siedział w miejscu i się nad sobą użalał nie zajdziesz daleko, nie marnuj czasu".
W wielu przypadkach jest też tak, że pewna osoba pojawiła się w naszym życiu w najbardziej odpowiednim momencie ze swoją twórczością. W momencie w którym mieliśmy wielkiego doła, gorszy czas i wydawało nam się, że już nic nie może pójść dobrze. Wtedy zaczęliśmy utożsamiać się z np. muzyką tej osoby, zaczęliśmy widzieć w tym jakąś iskierkę dobra i w taki oto sposób przerodziła się ona w ogień płonący w naszym sercu do dziś.
Wyobraźcie sobie do tego moment, w którym dzięki idolowi zaczęliście poznawać ludzi, z którymi macie wiele wspólnego. Czy jest coś lepszego? A kiedy, razem, grupowo całym fandomem uczestniczycie w jakiejś akcji... Uczucie nie do opisania. Poczucie, że jesteście na swoim miejscu wśród swoich ludzi.
Wiem jak wiele osób tego nie rozumie, nie jest w stanie nawet w najmniejszym stopniu pojąć o co w tym chodzi. Przykre, że niektórzy nie czują tego ciepełka na serduszku. Mam nadzieję, że choć niektórym będzie to kiedyś dane. 

"To przez to, że czuję się jakbym zgubił na chwilę mój cel, teraz czuję się jakbym go odnalazł i po prostu chcę przynieść tą nadzieję ludziom, i te światło, by powiedzieć: 'hej, może zgubiłeś swój cel, lub może go szukasz, ale sam cel jest ważny.' Chcę po prostu żeby ludzie zobaczyli, że jest nadzieja, że jest światło na końcu tunelu, a najlepsze jest dopiero przed nimi i, że to nie mieszka w miejscu w którym są teraz.No i wiesz, że: 'Hej, jeśli Justin to zrobił, ja też mogę."