LOVE YOURSELF

Kiedyś płakałam przez jakieś popieprzone rzeczy.

Kiedyś kazano mi być kimś ponad moje siły. 

Kiedyś pozwalałam ludziom mówić mi, jak mam żyć i kim mam być.

Ale jeśli nie mogę być sobą, to po cholerę to wszystko? Nie...

Już się tym nie przejmuję.

Teraz śmieszą mnie rzeczy, które kiedyś były dla mnie ważne.

Miałeś we mnie oparcie, miałeś oparcie. 

Co o tym myślisz? 

I co on myśli i co oni myślą? 

Ale ja kocham siebie.

Już się tym nie przejmuję.

-Ariana Grande "I don't care" 

Zawsze byłam wyjątkowo wrażliwą osobą, która analizowała każde wypowiedziane słowo kilka razy doszukując się niepotrzebnie jakiegoś drugiego dna. Ogrom łez wtedy wylałam, doprowadzenie mnie do płaczu było łatwiejsze niż odpalenie zapałki. Ludzie z reguły tego nie rozumieli, a od najbliższych nie raz usłyszałam, że już nauczyłam się płakać na zawołanie. Nigdy tego nie robiłam, kiedyś wystarczyło, że się zestresowałam i potrafiłam się mazgaić. Nadal ronię łzy, ale teraz dużo rzadziej i nie przy ludziach.
Kiedyś, kiedy byłam tak wrażliwą osobą, którą tak naprawdę nadal jestem, ale nauczyłam się trochę nad nią panować, nie miałam własnego zdania, ze wszystkim się zgadzałam, nigdy się nie przeciwstawiałam. Potem zrozumiałam, że wyrażanie siebie, swojej opinii, posiadanie swoich racji jest czymś niezwykle ważnym i cennym w życiu. Zaczęłam, więc mówić na głos, a ludzie zaczęli to doceniać... Mnie doceniać. Teraz to mnie pytają o zdanie, a nie ja ich.
W tym momencie śmieszy mnie to jak kiedyś mogłam być taka... Bez wyrazu? Bez samej siebie? Śmieszy mnie to, że tak bardzo się przejmowałam i śmieszy mnie to, że tak często płakałam. W tym momencie nie biorę sobie do serca opinii innych, mam własny rozum i sama jestem w stanie stwierdzić co jest dobre, złe, ładne, brzydkie.
Co on myśli? Nieważne.
Co ona myśli? Nieważne.
Co oni myślą? Nieważne.
Wiem co ja myślę. Wiem, bo teraz kocham siebie.